kruk9

Nowy tydzień do przeżycia /czemu tylko tydzień?/...jaki będzie?

A na horyzoncie pojawiła się szansa na kilkudniowy wyjazd do Mrągowa. Ciekawe... „Kusi i nęci” by jechać stopem, jak za dawnych lat. Chociaż...zaraz, zaraz, nie tak odległych. Trzy lata temu wybraliśmy się, ja z młodymi, w ten sposób do Gdańska. Do tej pory wspominają... Teraz jechałbym tylko z jednym. Starszy chce do babci. Jego wola. Będzie okazja by młodszemu coś pokazać po drodze. Ale, właśnie, co? Są do wyboru dwie trasy; jedna krótsza, bardzo malownicza, przez Myszyniec, Spychowo /Jurand?/, Babięta a druga, przez Amerykę, Olsztyn i Biskupiec. Ta druga mimo, że dłuższa, jest szybsza. Na obu jest co zobaczyć. Krajobraz kontra zabytki... a może jedno i drugie?...

Solei – rozumiem Twoje zdanie o tym, że auto-stop jest niebezpieczny. Znam, przy tym, stanowiska obydwu stron „barykady”. Wynika z nich że, jedni drugich się obawiają z wzajemnością. Są ku temu przesłanki, nawet tragiczne. Z jednej strony kierowcy obawiają się o przewożony ładunek. Z drugiej, niestety, kobiety na drodze źle się kojarzą... Przyznajmy jednakże, jest to tylko mały promil sytuacji. Nie warto na nim budować opinii. A uważać trzeba wszędzie; jednakowo, kobieta i mężczyzna.

W sztambuchu znalezione.

Epitafium na nagrobku.

Prawdziwy anioł rozkoszy

Słodsza w pożyciu malżeńskiem

nad wszelką miłość niewieścią.

Zdumienie moje osiągnęło apogeum.

Kilka kartek dalej, z Heinego

Brzoskwiniątko, znam swą zgubę

I dlatego tak mi tęskno

I dlatego marzę: Gdybyś

Mogła być mi obojętną.[...]

Pisałem wcześniej o rozpoczęciu poszukiwań dokumentów z okresu napoleońskiego... Szukałem i szukam. Znajomi i nieznajomi starają się pomóc, przynosząc dokumenty. Ciekawe, ale niestety, z innego okresu...

Ta notka powstaje pod wpływem impulsu.

Oto rano trafia do mnie sztambuch z odręcznymi zapiskami, zapiskami o różnorakiej tematyce. Od cen w 1893 r. po epitafia na nagrobkach. Wśród tego i wiersze. Różne. Nie wiem czyjego autorstwa. Jeden z dopiskiem: dla Niej to pisałem...

Tu, ten impuls. Błysk. Są ludzie bezgranicznie sobie oddani! Wzajemnie się wspierający w chwilach trudnych, razem radujący się ze wspólnych osiągnięć... Są w ludziach bestie. Ludzie widzący w drugim wyłącznie przedmiot.

Znów telefon. Odłożyłem słuchawkę. Dość miałem awantur tete a' tete by być prowokowany do telefonicznych...

Gdy mi się wszystko w koło mroczy,

Po całodziennych trudach i męce,

Ty mi leciuchno połóż na oczy

Swe ręce ciepłe, kochane ręce.

Gdy do wytrwania braknie mi ducha

I słabnie życiem sterane serce,

Niech z niebios spłynie na mnie otucha

Przez Twoje ciepłe, kochane ręce.

Początek wakacji to nieodmiennie, od kilkunastu lat bezmała, wspomienia. Wędrówek.

Pierwsza, gdy miałem 16 lat. W kieszeni trochę zaskórniaków, plecak z minimalną ale najpotrzebniejszą zawartością... I cel, - pierwszy: do cioci, po kasę. Nigdy nie odmawiała. -drugi, w góry. Nie wiem już na jak długo... potem już „normalnie”, jak co roku, nad morze, do Gdańska. Transport – książeczka „auto-stop”.

Wychodząc z domu nie przewidziałem, jaką to burzę wywołam, jaki alarm... No tak, powiedziałem, że jadę „na OHP” - inaczej przecież by mnie nie puścili... Rodzina w komplecie „postawiona na nogi”.

Droga do cioci zajęła mi dwa dni. Tak naprawdę nie pamiętam już którędy jechałem. W pamięci pozostała mi tylko kolacja i śniadanie na drugi dzień rano. Na wsi, u gospodarzy, którzy zgodzili się bym noc przespał u nich, tak jak chciałem, na sianie w stodole. Świeże jajka, pomidory, wiejski chleb własnego wypieku... na śniadanie mleko, takie prosto od krowy, takie ciepłe... i jeszcze zapas na drogę. I nic, absolutnie nic, ci ludzie nie chcieli w zamian, żadnych pieniędzy, nic...

Do cioci dojechałem wieczorem. Ta, na mój widok, jak nigdy, oniemiała. Ale i ucieszyła się... i zatrzymała.

zostań, zobacz pogoda się psuje, deszcz.../faktycznie deszczowo i zimno było/ - przekonywała.

I przekonała. Zamiast po górach, zwiedziłem Ł. I okolice.

A potem? Potem, jakby zgodnie z planem. Z ciocią wyjechaliśmy do Gdańska. Tam, na miejscu Matka...

Syneczku, coś ty zrobił?...

Jak to co? Ruszyłem w świat...

Myśmy tak się martwili, dopiero gdy ciocia zadzwoniła...

Ale przecież nic mi się nie stało, nie jestem takim małym dzieckiem...przecież, gdybym powiedział to nie puścilibyście mnie...

A w Gdańsku nudno bo jak się znało „każdy kąt, każdy kamień”...

Rok później, już oficjalnie, ruszyłem...

Znalazłem wiersz...

...napisany przez... Marię Sklodowską-Curie z okazji ślubu przyjaciółki.../rękopis Jej siostry-Heleny/

Kiedy się zbliża chwila rozstania.

I nic jej wstrzymać nie może,

Przyjmij tych kilka słów pożegnania,

I przyjm serdeczne: „Szczęść Boże”

Dziś dom porzucasz, gdzie tak szczęśliwie

Wiek Twój upłynął dziecinny,

Rodzinę, co Cię kocha tak tkliwie,

Kraj swój porzucasz rodzinny.

Utratę domu, w którym wzrastałaś,

Zdoła zastąpić Ci może

Miłość serdeczna, gorąca, trwała.

Taką Wam miłość, daj Boże!

W nowego życia wstępujesz progi.

Któż zgadnie jego koleje,

Może nie zgaśnie do koca drogi,

Blask, co dziś nad nim jaśnieje.

O niech Ci spłynie jak ranek cudny

o roku wiośnianej porze,

Jako marzenie, jako sen ułudny,

Taką Wam przyszłość, daj Boże.

Jeżeli praca w życiu Cię czeka,

O taki los się nie trworzę,

Praca osłodą jest dla człowieka,

We wspólnej pracy: „Szczęść Boże”.

Gdy przyjdą burze i niepokoje,

Miłość je przetrwać pomoże,

Łatwiej jest cierpieć, cierpiąc we dwoje,

W wspólnym cierpieniu:”Szczęść Boże”.

Żegnaj siostrzyczko, chociaż z obcymi

Wola Cię własna związała,

Nie przestań kochać tej drogiej ziemi,

Gdzieś światło dzienne ujrzała.

Ot mowę naszą sponiewieraną

We wzrastającym ucisku,

W sercu tę mowę chowaj kochaną,

I przy rodzinnym ognisku!

Żegnaj, na niebie Twojej przyszłości

Niech szczęścia nie gasną zorze.

Na życia trudy, bóle, radości

Na dalsze życie: Szczęść Boże!