Bez tytułu

Znalazłem wiersz...

...napisany przez... Marię Sklodowską-Curie z okazji ślubu przyjaciółki.../rękopis Jej siostry-Heleny/

Kiedy się zbliża chwila rozstania.

I nic jej wstrzymać nie może,

Przyjmij tych kilka słów pożegnania,

I przyjm serdeczne: „Szczęść Boże”

Dziś dom porzucasz, gdzie tak szczęśliwie

Wiek Twój upłynął dziecinny,

Rodzinę, co Cię kocha tak tkliwie,

Kraj swój porzucasz rodzinny.

Utratę domu, w którym wzrastałaś,

Zdoła zastąpić Ci może

Miłość serdeczna, gorąca, trwała.

Taką Wam miłość, daj Boże!

W nowego życia wstępujesz progi.

Któż zgadnie jego koleje,

Może nie zgaśnie do koca drogi,

Blask, co dziś nad nim jaśnieje.

O niech Ci spłynie jak ranek cudny

o roku wiośnianej porze,

Jako marzenie, jako sen ułudny,

Taką Wam przyszłość, daj Boże.

Jeżeli praca w życiu Cię czeka,

O taki los się nie trworzę,

Praca osłodą jest dla człowieka,

We wspólnej pracy: „Szczęść Boże”.

Gdy przyjdą burze i niepokoje,

Miłość je przetrwać pomoże,

Łatwiej jest cierpieć, cierpiąc we dwoje,

W wspólnym cierpieniu:”Szczęść Boże”.

Żegnaj siostrzyczko, chociaż z obcymi

Wola Cię własna związała,

Nie przestań kochać tej drogiej ziemi,

Gdzieś światło dzienne ujrzała.

Ot mowę naszą sponiewieraną

We wzrastającym ucisku,

W sercu tę mowę chowaj kochaną,

I przy rodzinnym ognisku!

Żegnaj, na niebie Twojej przyszłości

Niech szczęścia nie gasną zorze.

Na życia trudy, bóle, radości

Na dalsze życie: Szczęść Boże!